Honda Civic 2.0i-VTEC Type R

De eerste blik

De komst van de nieuwe Civic was een sensatie. Op de IAA in Frankfurt, op 15 september 2005, toonde Honda zijn nieuweling. In een keer werd duidelijk dat een auto als de Renault Megane eigenlijk nog best bescheiden gelijnd was. Om maar te zwijgen van de rest. De Civic was bijna exact hetzelfde als het concept dat zij eerder in datzelfde jaar al toonden. Het is een auto die vol zit met details en vormen. De doorlopende lichtpartijen, de scherpe deurhendels in de voorzijde, de driehoekige uitlaten. Deze auto loopt gewoon over van originele designvondsten, die de auto zijn futuristische uiterlijk geven. Inmiddels zijn er al ruim 5000 Civics verkocht, waarvan meer dan de helft in het huidige jaar.

De komst van de Type R liet vervolgens tot maart 2007 op zich wachten. De uiterlijke verschillen met de normale broeder zitten voornamelijk in de extra skirts en spoilers. De spoiler achterop het raam ontrekt redelijk veel zicht aan de bestuurder, omdat hij pontificaal aanwezig is in de achteruitkijkspiegel. Ook zijn bij de R de zwarte kunststof beschermdelen aan de onderzijde en op de zijschermen in de kleur van de rest van de auto meegespoten. Dat feit alleen al maakt een wereld van verschil. Een ander fraai staaltje is de kleur van de testauto. Vaste lezers weten dat deze auteur geen liefhebber is van zilvergrijze auto’s. Anno 2007 rijden er al zoveel auto’s rond met die kleur dat het gewoon niet leuk meer is. Toch was de eerste blik op de testauto genoeg om te zeggen dat ook deze kleur (Alabaster Silver Metallic) zeer fraai is op de Type R. Het geeft de auto wat rust in het design. De drie andere kleuren die beschikbaar zijn Milano Red, Nighthawk Black Pearl en Deep Bronze Pearl. De rode variant geeft de auto vooral een agressieve uitstraling, de twee donkere kleuren verstoppen eigenlijk de details iets te veel. De standaard 18 inch 7-spaaks velgen zijn bescheiden van design, maar complementeren de auto perfect. En dat heeft Honda goed voor elkaar, want er zijn concurrenten te vinden die met een druk lijnenspel in een auto proberen te imponeren, maar daar juist jammerlijk in falen.