MINI Cooper 1.6 16v Chili

Het rijden

Om de MINI te starten moet ik het rond apparaatje met de afstandbediening voor de vergrendeling in zijn geheel in het dashboard steken en dan kan de motor gestart worden. Overigens bevindt zich binnenin het apparaatje nog wel een kale sleutel om in geval van bijv. lege batterijen de auto in te kunnen. De nieuw ontworpen 1600 laat direct een soepel motorgeluid horen en staat klaar om de MINI te verplaatsen. Overigens is deze motor wel een echte BMW-motor, ondanks andere verhalen die circuleren dat dit een PSA-blok zou zijn. BMW heeft het blok eigenhandig gemaakt en Peugeot gebruikt het onder andere in zijn 207. Het is wel zo dat de op komst zijnde diesel gebruik gaat maken van een HDI uit het PSA-concern. Zoals te verwachten hebben de 120 paarden totaal geen moeite om de lichter geworden Cooper van zijn plaats te krijgen. Combineer dat met een erg soepel opschakelende zesbak en je zit in no time op zeer acceptabele snelheden, zonder dat je heel actief hoeft te gassen. Hier draagt ongetwijfeld het comfortabelere onderstel aan mee. De Cooper waar ik vorig jaar mee reed was standaard al harder afgeveerd, maar had ook nog eens een sportonderstel. Deze gaf daardoor wel wat meer het authentieke kartgevoel uit de klassieke Mini. Toch doet het surplus aan comfort niks af aan de wegligging, want die onverminderd goed. Sterker nog, deze is zelfs nog verbeterd, want er was ondanks het druilerige weer geen moment dat de MINI in het bochtenwerk zijn grens liet kennen. Wel zou ik persoonlijk toch weer kiezen voor het verlaagde sportonderstel. Wat mij betreft kan er nooit teveel communicatie zijn met het wegdek, maar gelukkig ben ik dan ook geen kilometervreter van beroep.
Gelukkig kun je de Cooper bewegen tot nog wat meer beleving in het rijden. Laat je de snel oplopende naald van de toerenteller meer in het bovengebied hangen, dan laat de motor beter van zich horen en heb je merkbaar meer power omhanden. Zo ongeveer na de 3500 tpm heb je een veel fellere auto onder je kont dan dat hij bij rustig rijgedrag doet vermoeden. Neem daarbij het strakke bochtenwerk dat de stuurinrichting verzorgt en je weet dat MINI niks aan funfactor heeft ingeboet ten opzichte van zijn voorganger. Wanneer je een bochtig weggetje hebt of een aantal keer snel een haakse bocht om wil, zal de MINI je daarin graag begeleiden. Het gas flink open, rap opschakelen, voor een haakse bocht terugschakelen en bijremmen met de krachtige remmen, om vervolgens strak de bocht om te gaan en volgas weer verder te gaan is een veel gedane oefening tijdens de testrit en ik heb me kostelijk vermaakt, want voor dit soort werk draait de MINI zijn hand niet om. En dit zorgt er dan ook voor dat hij nog steeds de naam Mini van mij als (klassieke) Mini-idioot mag dragen.
Een opvallend gegeven werd tijdens en na de rit aangegeven door de boordcomputer. 1 op 15 werd met toch wel stevig rijgedrag nog gehaald en na een reset en een wat rustiger rijstijl werd met gemak 1 op 17, 18 gehaald. En dat mag toch ook wel een flinke pré heten op het vorige Cooperblok, waar door de fabriek al 1 op 14,5 werd opgegeven.