Het rijden
Bij de eerste meters is het naast het warmrijden vooral ook zaak om de auto te leren kennen. Er wordt dus rustig gereden. Toch blijkt motor hier prima mee overweg te kunnen. De auto wordt laagtoerig gereden, maar is totaal niet zenuwachtig en laat de bestuurder prettig zijn eigen gang gaan. Toch verneem je absoluut dat je in een racemonster zit en dat komt door de kneiterharde afstelling en dito stoelen. Je voelt ieder kiezeltje onder je banden doorgaan en een niet al te best klinkerweggetje berijden zou je haast een straf noemen, ware het niet dat een Exige besturen onder geen beding een straf genoemd mag worden. Het is dan ook geen verrassing dat de huid op mijn wervelkolom er nu, enkele dagen later, nog licht rood uitziet.
Het bochtenwerk is mede door zijn wegligging en directe stuurgedrag fantastisch. Klaverbladen op de snelwegen zijn een lust, maar ook de bijna haakse bochten zijn met onvoorstelbare snelheden te nemen, zonder dat de auto je het gevoel geeft aan zijn limiet te zitten. In het korte gooi- en smijtwerk draagt het kleine makkelijk handelbare racestuurtje daar zeker zijn steentje aan bij. Binnen de verantwoorde waarden op de openbare is de grens van het kunnen van de Exige dan ook niet gevonden. Door het gelukkig veelal droge wegdek en de kuipen die je in de greep hielden kon ik het ver laten komen, maar onafgebroken kleefde de auto aan de weg en liet zich door geen enkele kracht van zijn stuk brengen. Ongekend.
En dan de acceleratie. De cijfers zeggen op zich natuurlijk genoeg. Ik heb het niet na kunnen meten, maar laten we zeggen dat de beleving in ieder geval compleet strookt met de opgegeven waarde van net 4 seconden om van 0 km/u tot 100 km/u te komen. De motor komt razendsnel los en vliegt in notime tot 9000 rpm, waarbij je door een led-lampje wordt aangemoedigd om te schakelen en eigenlijk gaat dit de eerste vier versnellingen zo aan een streep door. Voor je weet bereik je waarden waarbij je achteraf weer blij bent dat je je roze papiertje hebt mogen behouden. Vanuit stilstand rijd je aan het einde van een korte oprit zomaar over de 160 in het uur. En rijd je 50 in zijn 3, dan trek je hem in enkele tellen in dezelfde versnelling zo door tot 140. De acceleratie is echt fenomenaal te noemen en wat mijn ervaringen betreft nergens mee te vergelijken. Een minpuntje qua acceleratie vind ik de mogelijkheden daartoe bij hogere snelheden in hogere versnellingen (5 of 6). Ik durf het nog steeds niet misselijk te noemen, maar in verhouding met de ongekende waarden op lage snelheden valt dit toch wat uit de toon. De top van 240 km/u geeft dit eigenlijk ook al een beetje aan, maar het blijkt ook echt in de praktijk dat dit meer een autootje is voor een bochtig parcours met korte rechte stukken, dan voor de lange rechte einden. Het lijkt net of de superkrachten boven de 140, 150 km/u langzaamaan wegvloeien. Maar goed, wie veel heeft, kan ook makkelijker wat missen.
Is er dan niks aan te merken op het rijden met deze auto? Ja, dan toch... En dat zit hem niet zozeer vast op rijeigenschappen als wel op geluid. Ten eerste merk je dat met de zeer harde afstelling de auto toch zeer onderhevig is aan allerlei schokken en klappen en dat heeft zijn uitwerking in allerlei krakende en rammelende geluiden. Met name op slechter wegdek en bij hoge snelheden is dit wel een opvallend gegeven. En daarnaast vind ik persoonlijk het geluid van de motor toch wat tegenvallen. Je ziet een sportief monster en het rijgedrag past daar helemaal bij, maar aan het motorgeluid is echt te merken dat we hier niet te maken met een mooie zes of achtcilinder, maar slechts een viercilinder. Boven de 4000 toeren komt er echt wel een jankend geluid uit de motor, maar het mist het verfijnde en de diepe brom om mooi te zijn.
