Vijf pitten
De gereden S40 heeft de 2.4 vijfcilinder in het vooronder liggen met 170 pk. De motor is gekoppeld aan de automatische geartronic-versnellingsbak. Direct met het starten hoor het oorstrelende geluid van vijf cilinders. Voor een paar tellen houdt de motor een hoog toerental aan, om vervolgens rustig naar een stationair toerental te zakken van zo’n 750 omwentelingen per minuut en verstomd het geluid weer. Wanneer je vervolgens rustig wegrijdt blijkt dat de motor zich heel bescheiden opstelt qua volume. Ook het sturen gaat erg gemoedelijk, zelfs wat aan de lichte kant, maar wel accuraat. Eigenlijk krijg je direct een heel relaxt gevoel als je wegrijdt. Je zit goed, de bediening van de auto verloopt soepel en de omgeving is ook heerlijk rustig. Het lijkt ook wel of de auto vraagt om zo gereden te worden.
Toch heeft de auto uiteraard wel wat meer te bieden. Dat moet natuurlijk ook wel, want als hij alleen maar rustig moest kunnen rijden, dan had de auto ook wel met een litertje minder motorinhoud toegekund. De auto kan desgevraagd prima een versnelling inzetten, al krijg je toch niet echt het gevoel dat je 170 pk ter beschikking hebt. Daarvoor lijkt de motor toch wat te weinig pit te hebben. Lijkt zeg ik direct, want de naald van de snelheidsmeter kruipt toch wel redelijk rap omhoog. Als je het gaspedaal echt even flink intrapt, schakelt het geartronic-systeem terug naar de meest wenselijke versnelling en versnelt dan – ook gevoelsmatig – vlot onder het geluid van de prettige roffel van de vijfpitter. Het kan dus blijkbaar wel. Natuurlijk wil Volvo aan de ene kant de inzittenden van comfort voorzien, maar aan de andere kant willen ze toch ook wel wat sportiever overkomen. Zoals blijkt uit de betere onderstellen en bijvoorbeeld de introductie van de sportieve C30. En dat sportieve accent ontbreekt een beetje bij deze combinatie van motor en bak. De oplossing was in feite simpel geweest: een sportstand op de automaat. In dat geval zou je namelijk op afroep wat meer toeren kunnen maken, zonder dat je direct over moet gaan tot gebruik van de kickdown-functie. Wel is het mogelijk om de automaat handmatig op- of terug te schakelen, zodat je zelf ook de meeste geschikte toerentallen kan kiezen, maar goed ik vraag me daarbij altijd een beetje af wie dat gebruiken. Als je zelf wilt schakelen, dan neem je toch gewoon de handgeschakelde versie?
Voor de grote afstanden is de Volvo prima in te zetten. Met de comfortabele zit en de beschikking over cruisecontrol is het mogelijk om zeer lang ontspannen te vertoeven in de S40. Ook nu blijven motorgeluiden grotendeels buiten de auto, wat natuurlijk nu wel prettig is. De gelaagde zijruiten dragen daar ook aan bij, al was de rijwind langs de A-stijlen soms wel goed hoorbaar.
Het onderstel is prettig te noemen. Er is duidelijk communicatie met het wegdek, zonder te hard te zijn. In die zin heeft Volvo daar wel degelijk dat wat sportievere accent in weten te leggen. Dat blijkt ook wanneer je de Volvo aan wat steviger stuurwerk onderwerpt. Ondanks het eerder genoemde lichte sturen, weet de Volvo toch nauwkeurig de gewenste lijn te volgen en de grenzen van het kunnen zijn onder normale omstandigheden absoluut niet binnen bereik. Wetende dat de gemiddelde S40-klant de auto niet koopt voor het bochtenwerk, zit dat dus wel snor.
