Land Rover Freelander 2 2.2 TD4 HSE

HDC, GRC, TR

De Freelander is op dit moment leverbaar met twee verschillende motoren. Er is de 3.2 zescilinder op benzine die maximaal 233 pk levert en je hebt de 2.2 TD4 met een maximaal vermogen van 160 pk. De laatste figureert ook in deze test. Ondanks het lagere vermogen is de diesel vanwege zijn kunnen veel populairder dan benzine en dat zit hem natuurlijk in het hogere koppel. 400 Nm voor de TD4 tegen 317 Nm voor de I6, zoals de benzinemotor door Land Rover zelf gedoopt is. Mocht het hogere koppel nog niet direct doorslaggevend zijn, dan is wellicht de prijs dat wel, want de diesel is in alle uitvoeringen sowieso 2.000 euro goedkoper, maar daarnaast is de TD4 nóg goedkoper te krijgen doordat deze wél als handbak of in de E-uitvoering leverbaar is.

De kracht van de auto was zeer goed merkbaar toen er een aanhanger achter de Freelander werd gehangen. Met kinderlijke eenvoud trekt de Freelander het gevaarte achter zich aan. Doordat het gas goed te doseren is, is manoeuvreren met zwaardere aanhangers ook geen enkel probleem. Op de snelweg moet je jezelf er af en toe goed van bewust maken dat je combinatie niet ophoudt bij de achterlichten en moet je af en toe echt weer even met de voet van het gas.

Ook als je de gebaande wegen verlaat, komt de kracht goed van pas. Een heuveltje op over een zachte ondergrond gaat prima en ook hierbij is het weer prettig dat het gaspedaal zich nauwkeurig laat bedienen. Wil je het heuveltje weer af dan is dit eveneens prima te regelen met de rem, maar toch heeft Land Rover voor het steilere afdalingswerk de Freelander ook nog voorzien van HDC, Hill Descent Control. Een systeem dat het remwerk precies goed afregelt. Naast het nieuwe GRC, Gradient Release Control, waar zelfs een beginnend lesser in een keer de hellingproef mee kan laten aftekenen is iedere Freelander ook nog eens standaard voorzien van het Terrain Response systeem. Hiermee kan worden aangegeven welke ondergrond op dat moment bereden wordt en de Freelander zal zijn gedrag dan zo goed mogelijk afstemmen daarop. Met al deze technische snufjes is de Freelander natuurlijk terreinwaardig tot en met. De lage gearing die deze auto ontbeert, mis je dan eigenlijk al niet eens meer. Dus wat dat betreft profiteert een wat kleinere Land Rover als de Freelander toch ten volle van alle knowhow die bij de grote broers al gewonnen is.

Maar goed, je pijlen op het premiumsegment richten, doe je niet met terreinwaardigheid. Daar komt (ook) nog een goed algeheel weggedrag bij kijken. Door de zestraps automaat die soepel schakelt, komt de Freelander sowieso al vrij comfortabel over. Met name op de grote afstanden kun je heerlijk ontspannen deze stukken overbruggen, het is in die zin zeker een prettige reiswagen te noemen. Ook de rijgeluiden vallen alleszins mee, al moet je je er wel van bewust zijn dat het koetswerk niet echt de ideale aërodynamische vorm benadert, dus je hoort her en der wel een suisje. Met name de dagen tijdens de testperiode dat het stevig waaide, vernam je toch wel wat windgeluiden. Ook bij zijwaartse wind merk je sterk dat je met grote vlakke zijkanten te maken hebt en dat je zodoende af en toe licht met het stuur moet corrigeren. Mocht je vanwege een inhaalmanoeuvre even wat extra willen versnellen, dan moet de bak toch even nadenken alvorens hij terugschakelt om zodoende met iets meer pit te kunnen passeren.

In het stadsverkeer kan de Freelander ondanks zijn formaat toch ook prima meekomen. Net als in het terrein profiteer je van het overzicht al is het soms wel lastig om kleine objecten dicht langs de koets goed te kunnen zien. Met name in druk wemelend stadsverkeer met fietser en wandelaars her en der is dat wel eens lastig. Het sturen gaat opvallend scherp. Iets wat je op het eerste gezicht niet zou verwachten bij een relatief hoge terreinauto. Bij veel auto’s komt dit ook een stuk sportiviteit ten goede, maar in het bochtenwerk wordt de limiet bepaalt door het hoge koetswerk en is zodoende niet te spreken van een bochtenridder.