Leuk voor rechtdoor?
Iedere bezitter van een grote Amerikaan heeft vast wel eens op een feestje van een of andere grapjas aan moeten horen dat de wegligging van Amerikanen fantastisch is... …zo lang je rechtdoor gaat. Waarschijnlijk is die grapjas er ook een uit de eerder genoemde categorie mensen die denken dat Cadillacs alleen in roze verkrijgbaar zijn en voor het laatst een aantal decennia geleden van de band rolden, want er is nogal wat veranderd. De STS stuurt ondanks zijn formaat opvallend scherp en direct. De besturing is misschien wel wat licht, maar een bochtje is strak te nemen en slalom blijft te doen zonder dat je bij ieder volgend bochtje verder uitwaaiert. Waar je eerder een straffer onderstel zou koppelen aan een dergelijke besturing, is dat onderstel toch juist comfortabel te noemen. Oneffenheden in de ondergrond worden mooi glad gestreken, maar het mooie is dat dit niet leidt tot deinerig of gevoelloos gedrag. Iets waar de criticaster van de Amerikaanse auto-industrie ook ongetwijfeld over zal beginnen.
Het comfort wordt nog eens extra benadrukt door de soepele zestraps-automaat. Bij een rustige acceleratie voel je de overgangen nauwelijks en wordt de auto in de verschillende verzetten even makkelijk voortgestuwd. Bij een iets grotere acceleratie zijn de gangen wat beter te vernemen, maar dan nog gaat de overgang uiterst soepel. Neem daarbij de rijgeluiden die grotendeels buiten de auto blijven en iedereen kan de optelsom maken dat dit een zeer geschikte auto is voor de persoon die veel onderweg is en behoefte heeft aan een hoog rijcomfort. De files, die alsmaar langer en meer worden in dit land, heeft de STS ook tijdens de testperiode getrotseerd en dan is het prettig om automatisch te schakelen en omgeven te zijn met zoveel luxe en comfort.
Maar je kiest niet voor een dikke Northstar V8 met 325 pk om alleen maar rustig en file te rijden. Het blijkt dat de kracht op ieder moment op afroep beschikbaar is, want wanneer het pedaal wat dieper wordt weggedrukt, is direct een flinke versnelling waarneembaar. Laat staan wanneer je het pedaal tegen de grond aandrukt, een snelle terugschakeling gaat vervolgens gepaard met een intense versnelling en een opzwepend motorgeluid. Vanaf zo’n 5000 toeren klinkt een lekker achtcilinder-roffel, al was het nog mooier geweest als het geluid nog iets zwaarder van klank was geweest. De nul-tot-honderd tijd van deze bijna twee ton wegen limousine is dan met zeven seconden rond ook indrukwekkend te noemen. Wel is het jammer dat door de comfortabele insteek de snelheidsbeleving soms wat wegvalt, maar begrijpelijk is het wel, voornamelijk zal de auto op een manier bereden worden waarbij comfort belangrijker is. Een gevaar is dat je niet zo snel doorhebt dat je al weer te hard rijd, maar de head-up display is daarbij een waardevolle ondersteuning.
Bij een grote motor hoort ook altijd weer het onvermijdelijke nadeel van het verbruik. In de testperiode kwam er een gemiddelde van 14,3 liter per 100 km uit. Waar dit zelfs nog één tiende onder de fabrieksopgave is, blijft het natuurlijk nog steeds veel. Waar je bij veel andere merken de keuze kunt maken tussen sterke maar dorstige motor of een wat zwakkere maar veel zuinigere motor, schuilt hier wellicht ook een groot minpunt voor de STS. Er is maar één kleinere motorvariant verkrijgbaar in de 3.2 zescilinder en - misschien wel het grootste nadeel - zelfs helemaal geen diesels. Dus kies je voor de STS, dan kies je automatisch voor een dikke, dorstige motor. En natuurlijk kan dat veel rijplezier opleveren, maar ja, de portemonnee en tegenwoordig het milieu ook in toenemende mate spelen ook wel een belangrijke rol in de aanschafoverwegingen van een auto.
