Soeverein
Beweeg je met 80 kilometer per uur richting plaats van bestemming of beweeg je op de begrensde top van 250 kilometer per uur richting de plaats van bestemming: de S420 CDI vervoert je zonder dramatiek. De Benz blijft even onverstoorbaar als een kathedraal en kent dezelfde stilte. Sluit als achterpassagier de ogen en je hebt geen idee met welke snelheid de chauffeur de auto over de weg laat rijden. Het illustreert wederom het gevoel van absolute wereldklasse en isolatie van de buitenwereld. S-Klasse rijden is ontspanning en bezinning. Deze auto is zo voortreffelijk…
De S420 CDI heeft 320 pk en 730 Nm. De krachten worden via een hoogmoderne en onmerkbaar schakelende zeventraps automaat in praktische bruikbaarheid omgezet en de auto is absoluut supersnel te noemen. Een begrensde top van 250 is natuurlijk een vanzelfsprekendheid, maar als er ingehaald moet worden lijkt het voor de medeweggebruikers alsof ze stilstaan. Volgas zorgt voor een acceleratie die je tot in je wangen en voorhoofd voelt. Als je het hebt over ‘brute kracht’ beledig je de elite die de auto ontwikkeld heeft. Het is een te platvloerse karakterisering en absoluut ongepast. Je gebruikt de kracht eigenlijk nooit volledig. Het is gewoon het soevereine gevoel dat je enorme krachtsreserves overhebt. Je wilt eigenlijk gewoon rustig accelereren, want dat is ruim voldoende. Het is dan ook spijtig dat de automaat de motor op dergelijke momenten teveel toeren laat maken. Dat hoeft niet. Dat past niet.
Het overhellen van de auto en het niet echt communicatieve onderstel is als iets te weinig forte of piano in de opvoering van een etude. Deze etude wordt dusdanig overtuigend en perfect opgevoerd, dat het juist daarom opvalt. Het is kritiek op futiliteiten, maar de perfectie van de Sonderklasse noopt ons ertoe deze kleinigheden te benoemen. Rijdt de S-Klasse en voel hoe perfect deze auto is. Wie wil communicatie als hij een S-Klasse rijdt?