MINI Cooper S Chili

Als de brandweer

De MINI biedt zijn bestuurder een fijne werkplek. Tussen de zijwangen van de sportstoelen zit je goed ingeklemd en het stuur is zowel in hoogte als in diepte af te stellen. Ook onder de motorkap is het prima voor elkaar: de 1.6 van de vorige MINI Cooper S is vervangen door een nog potentere 2.0 twinturbo met 192 pk. In de One ligt tegenwoordig een 1.2 met 102 pk, in de Cooper een 1.5 met 136 pk. Verder zijn er twee diesels met respectievelijk 95 (One D) en 116 pk (Cooper D). Direct merkbaar aan de nieuwe S-motor is zijn trekkracht bij lage toerentallen. Die is al maximaal bij 1.250 tpm, dus er is altijd voldoende trekkracht. Als je wilt, kun je 'm heel schakellui rijden.

Maar de Cooper S is natuurlijk niet bedoeld om schakellui mee te rijden. Met 192 pk op 1.135 kg verwacht je dat deze MINI als de brandweer gaat en dat gaat 'ie ook. Bij lage toerentallen klinkt de motor wat gedempt. Ga je echter stevig optrekken, dan laat de twinturbo motor zich goed horen. En door de brede powerband kun je, gevoelsmatig in ieder geval, lineair accelereren. Grappig is dat je de LED ring dan kan gebruiken als enorme shift-light, al kun je natuurlijk beter je ogen op de weg houden... Zoals we gewend zijn is de Cooper S behoorlijk stug geveerd. Hij zou wel iets comfortabeler zijn dan zijn voorganger, maar dat is amper voelbaar.

Ben je toch niet helemaal tevreden met het standaard rijgedrag, dan valt er wel het één en ander af te stemmen via een knop bij de versnellingspook. Daarmee kun je de rijmodus aanpassen naar Sport of Green, wat z'n uitwerking heeft op het stuurgevoel, de gasrespons en het onderstel. Okay, hij verandert niet van Doctor Jekyll in Mister Hyde, maar het verschil is zeker merkbaar. Toch reden we meestal gewoon in de standaard-modus. Ook dan laat de versnellingspook zich veel gevoel bedienen, geeft het gaspedaal commando's direct door aan de motor en heeft de koppeling een prettige slag. Kortom: zijn reputatie van kart-achtige rijdersauto blijft in stand.