Mercedes-Benz E-Klasse E300 BlueTEC Avantgarde

Rust en stilte

Het was een luxe testauto, zoals we dat gewend zijn van Mercedes-Benz. Als het Excel-bestand door ons wordt geopend, verbazen we ons telkens weer over wat er bij Mercedes-Benz allemaal mogelijk is als je veel geld op tafel legt. Bijna een Euroton – 100.000 Euro dus – moet er in casu op tafel worden gelegd om precies te zijn. Dan heb je dus een witte, hoewel dat natuurlijk een bewuste keuze is. We verbazen ons ook over het feit dat bij het merk uit Stuttgart tegenwoordig veel zaken gewoon standaard zijn, terwijl het merk tot een paar jaar geleden zonder blikken of blozen meerprijzen vroeg voor wat bij andere – veel goedkopere – merken de normaalste zaak van de wereld was. Kies je voor de reeds prima uitgeruste versie zonder opties dan rijd je voor minder dan 70 mille weg. Maar ja, die opties zijn bij dergelijke merken als Mercedes altijd zo lekker en leuk.

Het fraai gevormde dashboard lijkt zonder het COMAND-systeem namelijk zo kaal, het extra licht dat het panoramadak geeft is zo prettig en de multicontourstoelen zitten zo goed. Deze opties kosten bij Mercedes-Benz echter wel heel veel geld en het is erg verleidelijk om veel opties aan te kruisen bij het bestellen van de auto omdat je anders het gevoel krijgt dat je jezelf tekort doet. Maar ook zonder opties houd je het mooie dashboard met de op perfecte hoogte geplaatste airconditioning en het vreemd gevormde stuur met rare ovalen knoppen als op een stuk speelgoed van Fisher Price, dat niet alleen lelijk is maar ook helemaal niet mooi integreert in de rest van het interieur.

Om maar in de kritische sferen te blijven noemen we direct maar de ruimte die eigenlijk maar net aan is en de bedieningsstengels, die beide bij je linkerhand zitten. Die voor de Tempomat werkt weliswaar heel prettig, maar je verwisselt deze stengel ook na een tijdje soms nog abusievelijk met de richtingaanwijzer en vice versa. Qua ruimte verwachte je in een limousine - zoals Mercedes-Benz de sedan noemt – meer dan genoeg ruimte voor vier personen, maar toen we met een paar goede vrienden een stukje gingen rijden moesten we vaststellen dat de ruimte niet over hield. Het was niet superkrap, maar het viel tegen hoe weinig speelruimte er over bleef en hoe snel de bestuurder met zijn knie tegen het dashboard aanstootte. Daarentegen is de kofferruimte met zijn 540 liter inhoud zeer fors te noemen en dan hebben we nog het extra opberggedeelte onder de laadvloer, dat een los slingerende laptoptas en over de gehele kofferbak verdeelde boodschappen eenvoudig voorkomen kan.

Het zit hem bij een dergelijke auto echter vooral in de details. Details die de auto de sfeer van premium geven. Dingen als de goed gevulde en perfect weggewerkte verbandtrommel onder de bijrijdersstoel, het klassieke analoge klokje in het instrumentarium, de knop voor het platleggen van de achterste hoofdsteunen en de lederen inzetstukken in de deurpanelen die er quasi nonchalant en ruim in te lijken gezet, maar waar de ruimte tussen de plooien pijnlijk gelijk is. Deze afwerkingdetails en de rust van het interieur zorgen ervoor dat je bereid bent om meer te betalen voor een premiumautomobiel als deze.