Mercedes-Benz E-Klasse E300 BlueTEC Avantgarde

Dynamische uitdaging

Omdat de BlueTEC-techniek slechts zorgt voor een marginale verslechtering van de prestaties blijft de E300 BlueTEC een snelle auto. Een snelle auto dus waarbij je met een groen – of eigenlijk blauw – geweten op de linkerbaan van de AutoBahn gas kunt geven om met hoge snelheden richting je vakantiebestemming te reizen. In Nederland is dat natuurlijk not done, maar het acceleratiegevoel van de auto is heerlijk en de zeventrapsautomaat ervaar je bij alledaags gebruik als de beste versnellingsbak die je jezelf kunt wensen in een auto. De automaat schakelt ongemerkt naar hogere versnellingen en juist daarom valt het op dat er bij het terugschakelen af en toe gevoeld wordt dat er geschakeld wordt. Tevens worden er bij tijd en wijle iets te lange denkmomenten door de automaat genomen: “welke van de zeven zal ik kiezen?”. Daar lijkt de 7G-Tronic soms teveel met zichzelf in conclaaf. Verder is het een voorbeeldige automaat, die precies aanvoelt hoe er geschakeld moet worden. Wil je vlot inhalen dan schakelt hij terug en kun je met rustig accelereren toe, dan blijft hij gewoon in de zevende trap staan. Geen probleem, want de motor heeft met 540 Nm koppel tussen de 1600 en 2400 toeren overvloedige kracht. Juist omdat de motor bij snelheden van tussen de 100 en 140 km/h rond de 2000 toeren draait, hoeft er niet teruggeschakeld te worden als je niet in de kickdown gaat: bij dergelijke toerentallen staan jou immers al het gehele koppel van 540 Nm ter beschikking.

Dat de motor bij de gebruikelijke kruissnelheden van ongeveer 120 km/h net geen 2000 toeren draait, zorgt voor een enorme rust in het interieur en bijgevolg een opvallend laag verbruik: 6 liter ongeveer. De motor hoor je sowieso nauwelijks en als je hem hoort dan hoor je het karakteristieke geluid van een aanzwellende geblazen zescilinderdiesel: eerder een vertrouwd en vervolmakend geluid dan storend. Ook het windgeruis is bij de W211 eigenlijk afwezig en dat valt vooral op als je gebruik maakt van het panoramadak. Zodra je jezelf verwent met de frisse lucht en de zonnestralen die het open dak je verschaffen, merk je dat de wind vat krijgt op het geluidsniveau en hoe stil de auto eigenlijk normaal is. Je hoort dan slechts bandengeluid en afrolgeluiden en wellicht is het op zijn plaats hier van oorverdovende stilte te spreken.

Deze stilte is een groot aspect in het behaaglijke en comfortabele gevoel dat de E-Klasse je schenkt. Een bochtenridder is het namelijk geenszins. Het is een overtuigend comfortabele auto en daarom is het jammer dat Mercedes-Benz toch enigszins op twee gedachten probeert te hinken met de straffe afstemming van het Avantgarde-onderstel en de instelbare luchtvering. De AirMatic kent drie standen, waarbij de hardste stand eigenlijk nog te soft is om het in de basis comfortabele onderstel sportief te noemen. De E-Klasse is geen balletdanser: hij helt voor sportieve doeleinden teveel over en de besturing is daarvoor te licht en te weinig vlezig. De sportieve inborst die de onderstelingenieurs de E-Klasse hebben proberen te geven is te kunstmatig en lijkt geforceerd. De basis van het onderstel heeft gewoon niet zo’n sportief uitgangspunt als bij een BMW 5-Serie. Symptoombestrijding werkt wellicht in eerste instantie, maar als je verder gaat merk je dat de E-Klasse niet primair bedoeld is als dynamische sedan.