Opel Astra Stationwagon 1.9 CDTi 100pk Edition

Het rijden

De testauto is voorzien van de 1.9 CDTi-motor die door veel merken binnen het General Motors-concern wordt gebruikt. Dit is de basisversie van de motor met 100 pk. Je zou haast zeggen slechts 100 pk, maar waar hebben we het over, een aantal jaren terug zou dit een pittige diesel genoemd worden. De motor kan aardig overweg met de auto en zonder een strepentrekker te zijn brengt hij de auto toch makkelijk en vlot van zijn plek. Het vreemde is wel dat het vaak ook bij dit stukje kracht blijft. Wanneer je de auto eens flink door laat trekken komt de motor hoog in de toeren wat flauwtjes over in verhouding met het laagtoerige karakter. Natuurlijk is dit min of meer inherent aan een diesel, maar zelfs dat in gedachten houdend, is het allemaal wat flauw. Met name als je op de snelweg nog even een versnelling wil inzetten, moet je dit niet stand te pede verwachten. Voor het cruisen op een vaste snelheid is deze auto uitermate geschikt. Zeker met zijn cruise control en 6e versnelling is het aangenaam cruisen. Het enige wat weer minder is bij deze snelheden zijn de rijgeluiden. En dan doel ik zowel op windgeruis als op een soort resonantie door de hele auto heen. Nu waaide het op het moment van de test ook wel aardig, maar toch was het wel een bovenmaatse hoeveelheid geluid. Wanneer de snelheden wat opgevoerd werden vormde een resonantie achterin de auto een soort zware zoem of brom. Het was niet hinderlijk in de zin dat het pijn deed aan je oren, maar een prettig geluid was het ook zeker niet. Dit deed weer afbreuk aan het verder aangename cruisen.

In het stadse is de Astra wederom een hele gelijkmatige auto. Hij is niet messcherp de bocht om en het is geen dweil. Gewoon weer heel doelmatig. Uiteraard gingen steeds netjes de knipperlichten aan bij ieder bochtje en de bediening daarvan viel niet bij mij in de smaak. Ik ben gewend dat zo'n hendel drie standen heeft, namelijk uit of de knipperlichten aan één van beide kanten van de auto aan, maar hier schoot de hendel steeds weer terug naar de middelste stand. (Een soort van softtouch button, maar dan in de hendelvariant). Resultaat was dat je behoorlijk moest wennen aan het gebruik van de hendel en met name in het geval van wisselen van rijstrook, als je het knipperlicht een paar keer wil laten knipperen, was het wennen, want er was nog wel een soort van tussenstand die hier voor zorgde, zonder dat heel duidelijk was waar die stand eindigde en de normale knipperstand begon.