Ford Mondeo 1.5 EcoBoost Titanium

Heer en meester

Vooral in het begin moet je er echt even aan wennen. Door de gekozen afstemming rij je in principe altijd in een gunstig toerengebied, waarbij de turbo voldoende is opgespoeld om rijkelijk koppel naar de voorwielen te sturen. Tussen 2.000 en 3.500 tpm kun je op de koppelgolf voldoende vlot met het verkeer meekomen. Flink doortrekken biedt weinig meerwaarde, de 1.5 EcoBoost klimt de toerentalladder niet echt gretig omhoog en de acceleratie lijkt ook niet toe te nemen. Op papier heeft het blok een piekvermogen van 160pk, maar in de praktijk merk je daar betrekkelijk weinig van. Subjectief lijkt het eerder op 130pk. Het volstaat, maar echt snel wil de Mondeo niet aanvoelen. Dat zou niet erg zijn als het blok punten zou scoren met een laag brandstofverbruik, maar ook dat lukt slechts met moeite. Met een anticiperende rijstijl, veel rustige snelwegkilometers en de wind mee lukte het me uiteindelijk om het gemiddelde verbruik tot 7,0 liter per honderd kilometer te drukken. Bij andere omstandigheden zit je daar helaas vaak boven.

Op onderstelgebied is Ford nog wel heer en meester. De nieuwe Mondeo richt zijn pijlers meer op comfort dan de voorganger, maar het totaalplaatje klopt nog steeds. Vooral het soepele afrolcomfort en de royale stilte aan boord vallen positief op. Geblinddoekt zou je kunnen denken in een Mercedes-Benz te rijden. Aan het weelderige comfort komt een einde zodra je met wat schwung over een bochtige weg rijdt. De koets zet zich goed schrap, helt weinig over en de besturing voelt vlezig aan. Ondanks het grote formaat en de voorwielaandrijving blijft de Mondeo onverstoorbaar aan het asfalt plakken. Daarbij voelt de Ford handzaam en hanteerbaar aan. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen is voor mij een raadsel, maar de Mondeo biedt het beste van twee werelden; op lange afstanden is de Mondeo vooral een comfortabele reisauto, terwijl op een bochtig parcours het dynamische karakter vanuit het niets naar boven komt zetten.