Ford Focus ST

Het rijden

Rijden daar koop je een auto als deze natuurlijk voor. Dat hij ook nog eens aardig praktisch is, nou dat is dan mooi meegenomen. Allereerst moet wel gezegd worden dat mijn ervaringen niet verder gaan dan snel optrekken tot 120 km/h en wat tussensprintjes. Om echt uit de Focus ST te halen wat er in zit heb je voor de topsnelheid de Duitse Autobahn nodig en een bochtig circuit om de grenzen van het onderstel te bereiken. Maar desondanks heb ik een aardige indruk gekregen hoe de ST zich laat mennen in de dagelijkse omgang.

Al bij het wegrijden is te voelen dat dit apparaat power in zich heeft. De eerste heel voorzichtige tien meter hoef ik geen gas te geven, de koppeling oplaten komen is voldoende. De vrij kort op elkaar liggende versnellingen laten zich daarna als boter in leggen met de sportief korte pook. Fijn is dat daarbij je arm lekker kan rusten op de middenarmsteun. Het sportieve stuurwiel geeft een fijn gevoel in je handen. Het gevoel van controle is echt aanwezig, wel zo prettig. Om met het overige verkeer mee te komen is het niet nodig om boven de 2.000 toeren (!) te komen. Gewoon lekker schakelen en het gaspedaal slechts een paar centimeter beroeren. 50 km/h in z’n 6 rijden vind de 2.5-liter geen enkel probleem, hij doet het gewoon en laat daarbij op de achtergrond een donker gebrom horen met af en toe een klein turbofluitje er tussendoor. Geen wonder met een maximum koppel van 320 Nm dat tussen de 1.600 en 4.000 tpm constant aanwezig is. Dat donkere gebrom komt ook direct het interieur binnen bij het starten van de motor en belooft wat moois.

Als de olie dan op temperatuur is, is het tijd om de turbometer naar rechts te laten zwiepen. Met een lege en rechte landweg in het verschiet schakel ik van 5 naar 2. De toerenteller danst van 1.500 naar 4.000 tpm, de motor klinkt op eens niet meer zo bescheiden en het gas gaat erop. Als een wilde tijger sprint de Focus ST naar de horizon, het weiland steeds sneller voorbij schietend. De versnellingsbakverhoudingen zijn perfect op elkaar afgestemd, ik duw de pook in z’n 3 en weer gáát het voorwaarts. Plankgas en na twee seconden naar de vierde versnelling. Oei, stop, 140 km/h. Dat bedoel ik, de grenzen van deze auto zijn in ons landje gewoon niet te verkennen. Bij het snelheid minderen voelen de remmen niet bijzonder bijterig aan, ze zijn gewoon lekker te doseren en vertragen goed. Voor dagelijks gebruik op de openbare weg is de remkracht groot genoeg, maar ik kan me voorstellen dat iemand op een circuit een kortere pedaalslag en meer rempower verlangt.
Stationair draait de motor zo mak als een lammetje. Geef echter gas tot 3.000 tpm en de uitlaten laten weten er klaar voor te zijn. Wát een geluid zeg, duidelijk een vijfcilinder uit de schappen van concerngenoot Volvo. Maar dan nog wat gretiger wat afstelling betreft. Als het gas los wordt gelaten ploffen de uitlaten lekker na, ontzettend gaaf om dat te horen. In een tunnel het raam open doen, terugschakelen van zes naar drie en het gas erop. Daar is dat zelfde gehuil weer, nu ondersteund door een flink sissende turbo…heerlijk. Echt je bent zó iedereen voor bij, als je wilt worden de auto’s achter je heel snel kleiner en kleiner.

Wat betreft onderstel is de Focus ST uiteraard steviger afgestemd dan de standaarduitvoeringen, maar dat is niet ten koste gegaan van het comfort. De 18-inch wielen en wielophanging verwerken hobbels goedmoedig, nooit dringt er een hinderlijke klap binnen. Van overhellen is nauwelijks sprake. In bochten is wel te merken dat er 225 pk op de voorwielen staat, het resultaat is iets onderstuur en wat trekkende reacties in het stuurwiel. Maar vervelend wordt dit gevoel echter niet, het blijft keurig op de achtergrond. Nogmaals, hoe de ST reageert op zeer hoge snelheid kan ik helaas (nog) niet beantwoorden.

Krijgt het weggedrag een zeer grote voldoende, de zitpositie is voor verbetering vatbaar. Ten eerste de stoelen. Ze zien er erg mooi uit, maar zijn te smal en de zitting is te kort. Ook staan ze té hoog voor een auto waarin je maar wat graag met je achterwerk bijna over het asfalt schuurt. Steunen doen de Recaro’s daarentegen zeer goed en ook de hardheid geeft geen aanleiding tot klachten. De zitting is aan de voorkant te kantelen voor meer steun aan de onderbenen, maar doordat de stoelen te hoog staan komt deze functie niet helemaal lekker uit de verf. Het sportieve en lekker dikke leren driespaaks sportstuur laat zich in hoogte en lengte verstellen, prima voor elkaar.